انسان را در رنج آفرید

                          به نام الله

لقد خلقنا الانسان فی کبد

براستی که انسان را در رنج آفریده ایم. (بلد/4)

و

فتوکل علی الله انک الی الحق المبین

پس بر خدا توکل کن، که تو بر حق آشکار هستى! (نمل/79)

خدایا !

چندیست که زمان برایم به سختی می گذرد

از همه رنجهایم با غم و اندوه به تو پناه بردم.

و حال با تمام وجود به تو پناه می برم مرا از رنج چه غم که تو را دارم

مرا همین بس که توفیق یاد تو و همنشینی تو و بندگی تو را یابم ...

مهربانم!

لحظاتی بود که خنده و گریه را به هم پیوستم ...

خندان گریستم !

لحظاتی که تنهایی بر وجودم چنگ انداخته بود و رنج توان از قدمهایم می گرفت

زمین خوردم، با یادت برخاستم و ادامه دادم !

لحظاتی که هیچ پناهی را نمی یافتم و هیچ همراهی نبود

خدایا به تو پناه بردم !

لحظاتی که دلم را مملو مهرت و ذهنم را سرشار یادت کردم

و آن زمان آرامش یافتم !

و تو چه مهربانی خدا که در همه لحظاتی که حتی من نمی دانستم همراهم بودی

دستان نوازشگرت بر سرم، مرا تنگ در آغوش خویش گرفتی مبادا که از تاریکی زمانه بترسم

و تاب نیاورم همه بی قراری هایم را

خدایا تو چه مهربانی که مرا به حریم دوستی خودت پذیرا شدی

و همه اشک هایی که از سر فراق و جدایی فرو می ریخت را نوری گرداندی برای جلای روانم

و تو چه بزرگی خدا که کوچکی من را ندیده گرفتی

و چه بخشنده و مهربانی که از خطایم گذشتی و مهربانانه راه را نشانم دادی

خدایا دوستت دارم ! که دوست داشتن را از تو آموختم که دوستم داری ...

(شکوفه یاس)